Συλλογικότητες


Έλα να παίξουμε! Μια επιτραπέζια περιήγηση στην πόλη

Έλα να παίξουμε…
[…]
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

Μια επιτραπέζια περιήγηση στην πόλη.Ένα παιχνίδι που προωθεί την αλλογνωριμία, την ανταλλαγή βιωμάτων, μνήμης, αναφορών αλλά και την αλληλοβοήθεια. Μας ενδιαφέρει να ταξιδέψουμε παρέα χωρίς ανταγωνισμούς και τρόπαια νίκης.

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου

 από τις 20.00 έως τα μεσάνυχτα

στο

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα

Ζ .  Πηγής  95-97 & Ισαύρων

ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

εργαστήρι για τους δραπέτες του πραγματικού

 

 


Προβολή ταινίας: The second mother

Φυλή-φύλο-τάξη στην αξεδιάλυτη διαπλοκή τους: αυτό είναι το ουσιαστικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο στήνεται το σενάριο της βραζιλιάνικης ταινίας με τον ατυχή και συσκοτιστικό αγγλόφωνο τίτλο The second mother ο οποίος παρακάμπτει το αγωνιώδες, επίμονο ερώτημα που απηχεί ο πρωτότυπος Que Horas Ela Volta? (Τι ώρα επιστρέφει;) – αυτό που δεκατρία χρόνια απευθύνει επίμονα η κόρη συμπυκνώνοντας την απουσία της φυσικής της μητέρας,υπηρέτριας άλλων και δεύτερης μάνας/νταντάς ενός ξένου παιδιού.
Σε πλήρη αντιστοίχιση προς την κοινωνική/ταξική αρχιτεκτονική, η ψυχοδυναμική και χωρική αρχιτεκτονική του μεγαλοαστικού σπιτιού διαταράσσεται από τη φουριόζα είσοδο της κόρης της υπηρέτριας, δηλαδή από μια γενιά που επιχειρεί να ρηγματώσει το αποικιοκρατικό και ρατσιστικό (εν τέλει βαθιά καπιταλιστικό) πλέγμα σχέσεων. Και ακριβώς το αίσιο τέλος, ακόμα κι αν φαντάζει καθ’ υπερβολή αισιόδοξο, εντάσσει την ταινία μεταξύ εκείνων που κοινωνικά υπηρετούν την επιθυμία να γκρεμιστεί ο παλιός κόσμος.
Η κινηματογραφική γραφή δεν έχει καμία επιτήδευση, οι χαρακτήρες στήνονται ντοκιμαντερίστικα, η πλοκή αρθρώνεται καθαρή και με έντονες αντιστίξεις, χωρίς την ευκολία των θυματοποιήσεων και τον εντυπωσιασμό των σκοτεινών συμβολισμών, αλλά με περίσσεια περηφάνιας για την αόρατη, υποτιμημένη, διάχυτη παντού στη Λατινική Αμερική εργατική τάξη των ιθαγενών γυναικών υπηρετριών. Ανακινούνται με τρυφεράδα και δίχως φανφάρες ή αποστεωμένο διδακτισμό καίρια πολιτικά ερωτήματα: η σημασία των αντιφάσεων στην κοινωνική συνθήκη, οι ”φεμινισμοί” που τις παρακάμπτουν υπηρετώντας την μηχανής, οι επιπτώσεις πάνω στην ανθρώπινη σχεσιακότητα αλλά και τα όρια της κοινωνικής κινητικότητας μέσα στα συγκεκριμένα πλαίσια.
Πρόκειται για μια ταινία που καταγράφει την παραπάνω πολυπλοκότητα με τη σημειολογία μιας έξοχης, σεβαστικής και προσεκτικά διαυγασμένης απλότητας.

 

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου

στις 20.00

στο

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα

Ζ .  Πηγής  95-97 & Ισαύρων

ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

εργαστήρι για τους δραπέτες του πραγματικού


Γυναίκες συνθέτριες από το μεσαίωνα έως σήμερα

Εκδήλωση: «Γυναίκες συνθέτριες από το μεσαίωνα έως σήμερα»
Εισήγηση: Βάσω Καριώτη
θα ακολουθήσει παρουσίαση σε πρώτη εκτέλεση κομματιών της

Florence Χρηστάκη με φλάουτο ( Florence Χρηστάκη) & Κλαρινέτο ( Βάσω Καριώτη)

Σάββατο 13 Ιανουαρίου

στις 20.00

στο

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα

Ζ .  Πηγής  95-97 & Ισαύρων

ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

εργαστήρι για τους δραπέτες του πραγματικού

 


Εκδήλωση-Συζήτηση: «Μια ανακατασκευή της ελευθερίας στο έργο του Μαρξ»

Εισήγηση: Μαρία Γεωργίου, μέλος της συντακτικής ομαδας του περιοδικού «Σκαντζόχοιρος-σημειώματα κριτικής» και της αναρχοφεμινιστικής ομάδας «ΚαρακΑηδόνες»

Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου

στις

20:00

στο

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα

(Ζωοδόχου Πηγής 95 – 97 & Ισαύρων, Εξάρχεια).

Ελευθεριακή Πορεία

*Θα ακολουθήσει καφενείο για την οικονομική ενίσχυση του Περάσματος

 

 


Μονόλογοι από την Γάζα. 29/11 Παγκόσμια μέρα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό

ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ


Τις προηγούμενες μέρες ο Παλαιστινιακός Θεατρικός οργανισμός Ashtar for Theatre Productions and Training عشتار لإنتاج وتدريب δημοσίευσε την παρακάτω επείγουσα έκκληση για ανάγνωση των Μονολόγων από τη Γάζα: Λόγω του φρικτού πολέμου που εκτυλίσσεται στη Γάζα, το θέατρο ASHTAR απευθύνει ένα επείγον αίτημα σε όλους τους φίλους και τους δημιουργούς του θεάτρου ανά τον κόσμο να διαβάσουν ή να ερμηνεύσουν δημόσια τους Μονόλογους της Γάζας στις 29 Νοεμβρίου 2023.
Αυτή είναι η Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό Λαό – μια σημαντική ημέρα για όσους εκτιμούν τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την ελευθερία για τους παλαιστίνιους. Οι Μονόλογοι της Γάζας είναι μαρτυρίες που γράφτηκαν από τους παιδιά μεταξύ 13-17 χρονών το 2010, μετά τον πρώτο πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας. Δυστυχώς, μιλάνε ακριβώς και για αυτό που συμβαίνει σήμερα. Αναδεικνύουν τη φρίκη, τις ελπίδες και την ανθεκτικότητα των γενναίων της Γάζας σε ένα ευρύτερο κοινό, βγάζοντας προς τα έξω τις φωνές των παιδιών και των ανθρώπων στη Γάζα.
Μοιραζόμαστε αυτούς τους Μονόλογους, ελπίζοντας να δημιουργήσουμε περισσότερη ενσυναίσθηση και ευαισθητοποίηση διεθνώς. Η αλληλεγγύη σας εκτιμάται ιδιαίτερα. Με τα λόγια της Ιμάν Αούν, σκηνοθέτη, ηθοποιού και διευθύντριας του Ashtar Theatre: «Με επτά δισεκατομμύρια φωνές σε αυτόν τον πλανήτη, υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες για αλλαγή. Ο καθένας από εμάς, με τις μοναδικές του δεξιότητες, μπορεί να αλλάξει την αφήγηση και να εμπλέξει τις μάζες, αποκρούοντας τις ατζέντες των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης και των παραβατών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μαζί, μπορούμε να ανταλλάξουμε ιδέες και να αξιοποιήσουμε τη συλλογική μας δημιουργικότητα για να αναπτύξουμε έργα με αντίκτυπο που θα οδηγήσουν σε ουσιαστικές αλλαγές τα επόμενα χρόνια. Ας ενώσουμε τις καλλιτεχνικές μας ικανότητας για να κάνουμε τη διαφορά. Ελάτε μαζί μας στο κίνημα για δικαιοσύνη και ένα καλύτερο μέλλον για όλους.»
Περισσότερα: www.facebook.com/ashtartheatre https://linktr.ee/ashtartheatre

Σας περιμένουμε

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου

στις 20.00

στο

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα

Ζ .  Πηγής  95-97 & Ισαύρων


Καλειδοσκόπιο – εργαστήρι για τους δραπέτες του πραγματικού.
Ακτιβιστική Ομάδα Θεάτρου του Καταπιεσμένου
και πολλοί ακόμα άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο και τη δικαιοσύνη.

 

 

 

 

 


Προβολή ταινίας: ΚΕΡΑΜΙΔΙ

Για την αυτοοργανωμένη – αντιεμπορευματική ταινία ΚΕΡΑΜΙΔΙ

Η ταινία ΚΕΡΑΜΙΔΙ γυρίστηκε τον Απρίλη του 2022, εντός και εκτός της κατάληψης Υφανέτ, ως μια προσπάθεια να ανιχνεύσουμε μέσα από μια ιστορία μυθοπλασίας τις δαιδαλώδεις διαδρομές μιας χαμένης μνήμης. Λίγους μήνες πριν, η συνέλευση της Υφανέτ προχώρησε στην έκδοση της μπροσούρας «Μικρές ιστορίες για την διάσωση της μνήμης», με θέματα την κρατική διαχείριση των μνημείων από τις απαρχές του ελληνικού κράτους, το κτήριο της Υφανέτ ως μνημείο βιομηχανικού πολιτισμού, την υπεράσπιση της κατάληψης ως κομμάτι της δικής μας αντιμνήμης, αλλά και στην αναδημοσίευση παλιών συνεντεύξεων από εργάτες της περιόδου λειτουργίας του εργοστασίου. Παράλληλα και για περίπου 11 μήνες, διεξάγονταν εντατικές εργασίες συντήρησης του κτηρίου, με στόχο τόσο την ασφάλεια και τη λειτουργικότητα των χώρων που χρησιμοποιούνται, όσο και την προστασία του εργοστασίου ως υλικό κατάλοιπο αυτής της μνήμης. Τέλος, το ίδιο περίπου διάστημα που οργανώθηκαν τα γυρίσματα της ταινίας, η Κοινότητα Κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ διοργανώσε ένα φεστιβάλ υπεράσπισης της κατάληψης κόντρα στο συνέδριο «τα κάστρα της βιομηχανίας» και στα σχέδια αξιοποίησης. Το φεστιβάλ κορυφώθηκε με την διεξαγωγή του πρώτου street parade μετά από αρκετά χρόνια, το οποίο και συνοδεύτηκε από την έκδοση «Ένα γέλιο θα τους θάψει». Στην έκδοση αυτή επιχειρήθηκε μια αναδρομή τόσο σε προηγούμενα street parade/ reclaim the streets από την Ελλάδα και το εξωτερικό, όσο και σε διάφορες στιγμές των κινημάτων ανά τα χρόνια, όπου η πολιτική και το παιχνίδι υπήρξαν πράγματα αδιαχώριστα. Με δυο λόγια θα λέγαμε ότι το 2022 ήταν μια χρονιά όπου το ζήτημα της μνήμης απασχόλησε έντονα τον κόσμο γύρω από την κατάληψη της Υφανέτ.

Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί «μα καλά, τι κόλλημα έχετε φάει με τη μνήμη τέλος πάντων;» ή «πού ακριβώς σας χρησιμεύουν όλες αυτές οι ιστορικές αναδρομές;». Είναι συνηθισμένο άλλωστε το ζήτημα της μνήμης να συγχέεται συχνά, με τη ακατάσχετη παρελθοντολαγνεία και το διάχυτο αίσθημα νοσταλγίας που κατακλύζουν διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας. Η μνήμη για την οποία μιλάμε εμείς όμως είναι κάτι πέρα από αυτό, είναι ο τρόπος με τον οποίο προκαλούμε το μέλλον. Με άλλα λόγια, δεν αφορά αποκλειστικά το παρελθόν και τα όσα έχουν ήδη συμβεί, αλλά αποτελεί μια δυναμική διαδικασία μετασχηματισμού, μέσα από την οποία γίνεται αντιληπτό το παρόν και τίθεται οι βάσεις για τον σχεδιασμό του μέλλοντος. Η μνημονική διαδικασία είναι μια διαδικασία όπου τα άτομα συγκροτούν ατομικές και συλλογικές ταυτότητες, προκειμένου να μπορέσουν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους μέσα στον ρου της ιστορίας. Σε μια περίοδο λοιπόν, όπου τα κινήματα πασχίζουν να ανασυγκροτηθούν, το ζήτημα της μνήμης οφείλει να απασχολεί όλους όσοι δεσμεύονται στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, όλες όσες επιθυμούν να στέκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Γνωρίζουμε βέβαια ότι το ζήτημα της μνήμης δεν απασχολεί μόνο τα κινήματα, αλλά και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Σε περιόδους κρίσης και αστάθειας, όπως αυτή η παρατεταμένη περίοδος που διανύουμε, δημιουργείται συχνά μια κοινωνική τάση που αναζητά σταθερότητα και θαλπωρή στην παράδοση, στο οικείο και στην νοσταλγία, κόντρα στις επιταγές της σύγχρονης καθημερινότητας για επιτάχυνση και συνεχή καινοτομία. Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούμε να αντιληφθούμε την αναθέρμανση του ενδιαφεροντος γύρω από τη λαογραφία, την αρχαιολογία και την εθνολογία, την έλξη των βίνταζ και έθνικ αντικειμένων και αισθητικής, το ενδιαφέρον για τα μουσεία και τα μνημεία και την τάση στο θέατρο και το σινεμά για ενασχόληση με την μνήμη και την ιστορία. Ο καπιταλισμός λοιπόν επιχειρεί να εμπορευματοποιήσει αυρή την κοινωνική τάση και να τη μετατρέψει σε άλλο ένα πεδίο κερδοφορίας. Θα προσπαθήσει να μετατρέψει την ιστορία σε καρτ ποστάλ, θα αντικειμενοποιήσει την μνήμη προκειμένου να την εκθέσει σε μουσεία, θα αποσιωπήσει ό,τι δεν χωράει στην επίσημη εθνική αφήγηση και θα δομήσει μια ολόκληρη βιομηχανία τουρισμού και πολιτισμού, προκειμένου να εκμεταλλευτεί το διάχυτο αίσθημα της νοσταλγίας. Αυτή η μνήμη όμως, δεν είναι ζωντανή, δεν είναι αυτή που υπερασπιζόμαστε. Είναι μια μνήμη απονεκρωμένη, που μοιάζει ζωντανή επειδή κινείται από το χρήμα.

Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέξαμε να φτιάξουμε την ταινία με αυτοοργανωμένους και αντιεμπορευματικούς όρους: χωρίς χρηματοδότες και χορηγούς, χωρίς προσδοκίες για κέρδος, μέσα από σχέσεις ισοτιμίας και μοιράσματος της γνώσης. Το πρότζεκτ Κεραμίδι ξεκίνησε από την ομάδα Cine Yfanet, ανοίχτηκε στην κοινότητα της κατάληψης και τελικά εμπλουτίστηκε από την συμετοχή δεκάδων νέων και παλιών φίλων. Σε αυτό το σημείο αξίζει να επισημάνουμε ότι πολλές από μας δεν είμαστε απλά σινεφίλ ή ερασιτέχνες (με την κυριολεκτική έννοια του όρου), αλλά βρισκόμαστε ήδη μέσα στην πολιτιστική βιομηχανία. Και όπως βροντοφώναξε το πρόσφατο, δυναμικό «κίνημα των καλλιτεχνών» (Δεκέμβρης ’22 – Μάρτης ’23), οι άνθρωποι μέσα σε αυτή την βιομηχανία δεν είναι χομπίστες, αλλά κανονικοί εργαζόμενοι. Και όπως όλες οι εργασίες, έτσι και αυτή στο πεδίο των τεχνών, μας αλλοτριώνει. Έχουμε κουραστεί λοιπόν να πρέπει συνεχώς να προωθούμε τον εαυτό μας και τις κοινωνικές μας δεξιότητες για να βρούμε δουλειά, να πρέπει συνεχώς να κάνουμε κονέ και γνωριμίες για την προώθηση των παραστάσεων μας, να αναγκαζόμαστε να προσαρμοστούμε στις μόδες και τις τάσεις γύρω από το «καλλιτεχνικό γούστο» της κάθε εποχής, να βρισκόμαστε ανάμεσα σε κλίκες και ισχυρούς εγωισμούς, να παρακαλάμε και να μας περιφρονούν. Στο χώρο του σινεμά, έχουμε δει τη σαπίλα αυτή να ξεκινάει από τον εθελοντισμό της σχολής κινηματογράφου στο τοπικό φεστιβάλ, να περνάει μέσα από την εμπειρία του «Χόλιγουντ στη Θεσσαλονίκη» και να καταλήγει σε διαφημιστικά για τράπεζες και γιαούρτια, έτσι ώστε να γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον, πώς είναι να έχεις χάσει κάθε ενδιαφέρον για αυτό που δημιουργείς.

Αν λοιπόν η μία πτυχή της δράσης μας είναι να σταθούμε μαζί με όσους και όσες διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας και περισσότερες δημιουργικές ελευθερίες μέσα σε αυτήν τη βιομηχανία, η άλλη πτυχή της, είναι να δημιουργούμε πέρα και ενάντια σε αυτήν την βιομηχανία, χωρίς τον εκβιασμό της λογικής του κέρδους. Αυτό δεν είναι κάτι εύκολο. Η κινηματογραφική βιομηχανία έχει συστηματοποιήσει τη γνώση γύρω από το πώς φτιάχνεται μια ταινία και την έχει κατανείμει σε ρόλους με αυστηρή ιεραρχία. Από την πλευρά μας χρησιμοποιήσαμε κάποιες από αυτές τις συμβάσεις μιας κινηματογραφικής παραγωγής που μας φάνηκαν χρήσιμες και προσπαθήσαμε να αμφισβητήσουμε κάποιες που θεωρήσαμε περιττές. Σίγουρα δεν γυρίσαμε τον κόσμο ανάποδα: είναι δύσκολο να φτιάξεις μια ταινία χωρίς αλλεπάλληλα deadline και την έγνοια του να ρίξεις το κόστος και είναι ακόμα πιο δύσκολο να σκηνοθετήσουν τέσσερα άτομα μια σκηνή ή να μοντάρουμε σε τρεις διαφορετικούς υπολογιστές. Παρ’ όλα αυτά, κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, στην προσπάθεια μας να ανιχνεύσουμε τις δυνατότητες για ένα πιο συλλογικό σινεμά.

Μνήμη, ιστορία, κινήματα, καπιταλισμός, βιομηχανία του θεάματος, εργασία, αυτοοργάνωση. Διαβάζοντας κανείς αυτό το κείμενο μπορεί να σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτό που θέλαμε να κάνουμε εν τέλει ήταν μια στρατευμένη ταινία. Κι όμως, ήμασταν αρκετά μακριά από τον όρο αυτό, τουλάχιστον έτσι όπως είθισται να γίνεται αντιληπτός σήμερα (ξύλινος λόγος, προπαγάνδα, διδακτισμός). Αναμφίβολα, ξέραμε πως κάναμε μια ταινία πολιτική. Γιατί όσοι λένε ότι οι ταινίες τους δεν έχουν μέσα πολιτική, λένε απλά ψέματα στον εαυτό τους. Κυρίως όμως αυτό που θέλαμε ήταν να βρούμε μια γλώσσα για όλα αυτά που δεν χωράνε. Γιατί καλώς ή κακώς, δεν μπορούν να χωρέσουν όλα τα άγχη μας σε μια προκήρυξη. Γιατί υπάρχουν συναισθήματα που δεν αποτυπώνονται σε μια αφίσα. Γιατί υπάρχουν φόβοι που δεν μπορούν να ξεδιπλωθούν σε μια συνέλευση. Κάποια πράγματα απλώς πρέπει να γίνουν ταινίες, τραγούδια, θέατρο κ.ο.κ.. Με άλλα λόγια, αν μας ενδιαφέρει η ανάπτυξη ενός «πολύμορφου» κινήματος, θα πρέπει να μεριμνήσουμε για την απελευθέρωση όλων αυτών των μορφών επικοινωνίας και του εκφραστικού πλούτου, που μοιάζουν παραδομένα στον καπιταλισμό.

Η ταινία ΚΕΡΑΜΙΔΙ είναι μια μικρή συμβολή προς αυτήν τη κατεύθυνση.

Κινηματογραφικό συνεργείο Κοινότητας Κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ-Άνοιξη 2023

Κυριακή 8 Οκτωβρίου

στις 20.00

στο

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα

Ζ .  Πηγής  95-97 & Ισαύρων

ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

εργαστήρι για τους δραπέτες του πραγματικού

 


Εκδήλωση – Συζήτηση Τοπικά κινήματα για την υπεράσπιση του νερού

Εκδήλωση – Συζήτηση
Τοπικά κινήματα για την υπεράσπιση του νερού
μετέχουν από :
Λαϊκή Συνέλευση Σταγιατών
Θάσος ΝΕΡΟ SOS
Διαδικτυακή παρεμβάση από:
Επιτροπή Αγώνα Μεγάλης Παναγιάς (Χαλκιδική)

Σάββατο 27 Μάη

στις

19:00

στο

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα

(Ζωοδόχου Πηγής 95 – 97 & Ισαύρων, Εξάρχεια).

Ελευθεριακή Πορεία

 

 


ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΝΩΝΟΥΝ

Τo Chepkalo Projects ανιχνεύει μονοπάτια του παρελθόντος, μελωδίες από χάλκινες ορχήστρες και προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανά τα «σιωπηλά» τραγούδια και ψίθυρους μιας απαγορευμένης γλώσσας κυρίως από την περιοχή της βορειοδυτικής Μακεδονίας αλλά και των τριγύρω περιοχών, εντός και εκτός συνόρων. Το μουσικό σχήμα σχηματίστηκε το 2019 στην Αθήνα και ξεκίνησε τις εμφανίσεις του από τον Απρίλιο του ιδίου έτους σε διάφορους χώρους της Αθήνας κυρίως, σε φεστιβάλ αλλά και το εξωτερικό. Πριν τις μουσικές θα γίνει εισαγωγή – συζήτηση με βιωματικές αναφορές των συμμετεχόντων.

Συντελεστές:

Χρυσούλα Παπαδοπούλου, φωνή, κιθάρα

Κατερίνα Τζιβίλογλου, φωνή

Peter Jaques, πνευστά

Απαραίτητα στοιχεία για την εκδήλωση: ελεύθερη σκέψη, όρεξη για κουβέντα και τραγούδι

Σάββατο 6 Μάη

στις

8,00 μ.μ.

στο

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα

(Ζωοδόχου Πηγής 95 – 97 & Ισαύρων, Εξάρχεια).

Διοργάνωση: – Ελευθεριακή Πορεία – Καλειδοσκόπιο

στο χώρο θα υπάρχει κουτί εισφορών για τα έξοδα της εκδήλωσης


Μουσικές και λέξεις: δυο ταινίες για την κουλτούρα των Ρομά

<<Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να ρωτήσω από πού ήρθαμε ούτε που θα πάμε. Δεν προλαβαίνουμε να ρωτήσουμε έτσι όπως φεύγουμε. Σαν να ψάχνεις αρχή και τέλος σε ένα δαχτυλίδι, η δουλειά σε ξαναφέρνει την ίδια εποχή στο ίδιο μέρος. Κανένας δεν λέει τώρα αρχίζουμε, γιατί ποτέ δεν είχαμε σταθεί.>>
(Μ. Καραμαγγιώλης, Ρομ, 1989)

Παρασκευή 31 Μαρτίου η στις 8.00μ.μ: Latcho Drom (Tony Gatlif, 1993)

Το Latcho Drom (Καλό Ταξίδι) είναι η δεύτερη ταινία της τριλογίας του Tony Gatlif με θέμα την κουλτούρα των Ρομά. Πρόκειται για ένα έργο που δύσκολα κατατάσσεται σε συγκεκριμένη κατηγορία. Με μιαν ασυνήθιστη όσο και πρωτότυπη προσέγγιση ο σκηνοθέτης επιλέγει κυρίως τη μουσική για ν’ αφουγκραστεί την κουλτούρα και την ιστορία των Ρομά. Όπως κάθε επιτυχημένο έργο τέχνης, κατορθώνει πολύ περισσότερα, αφού επικεντρώνοντας στο συγκεκριμένο αγγίζει το οικουμενικό: απ’ τη μια φέρνει στο προσκήνιο την ιδιαιτερότητα ενός λαού κι απ’ την άλλη βάζει τον θεατή να στοχαστεί το βίωμα τού να είσαι άνθρωπος ακριβώς μέσα από αυτήν την ιδιαίτερη κουλτούρα.

Παρασκευή 7 Απριλίου στις 8.00μ.μ.: Papusza (Joanna Kos-Krauze και Krzysztof Krauze, 2013)

Ασπρόμαυρη περιπλάνηση σε μια ζωή που κινήθηκε σε ένα μετέωρο. Η ποιήτρια Bronisława Wajs, πιο γνωστή ως Papusza στην κοινότητα των Πολωνών Ρομά, εξεγέρθηκε απέναντι στις πολυεπίπεδες απαγορεύσεις της κοινότητάς της, δεν εμπιστεύτηκε όμως ποτέ τον κόσμο των gadjos.

Η κινηματογραφική γλώσσα μιλά υποβλητικά για την υπαρξιακή σιωπή ανάμεσα σε φωνές, υπονοεί χρώματα σε έναν καμβά φτιαγμένο έτσι, που να μην μπορεί τα αντέξει, υποδεικνύει τα όρια της δημιουργικότητας όταν αυτή δεν χωράει στους τόπους που τη γεννάνε. Αποφεύγει την εξιδανίκευση που καθιστά μυθικές μορφές τους ανήσυχους ανθρώπους. Μολονότι δεν φλυαρεί για τις εσωτερικές συγκρούσεις, καταφέρνει να αποδώσει τη σύνθλιψη μιας γυναίκας που δεν στάθηκε ποτέ δυνατό να ζήσει ούτε τη ζωή που της δόθηκε ούτε κι εκείνη που αποπειράθηκε να χτίσει. Εν τέλει μας την παραδίδει γενναία στην αποδοχή της ήττας της, αξιοπρεπή στον σπαραγμό της – ως ένα οικείο μας πρόσωπο σε μιαν αξιοσημείωτα ασυνήθιστη διαδρομή.

Η ταινία μένει με τρόπο σεμνό μακριά από τις απλουστεύεις κι αφήνει ορθάνοιχτο το ζήτημα των πολλαπλών καταπιέσεων οι οποίες δεν αίρονται από μυθικές ηρωικές προσωπικότητες, αλλά συντρίβουν πρόσωπα που ταξίδεψαν μόνα τους στις εσχατιές της δύναμης και των επιθυμιών τους.

Παρασκευή 31 Μαρτίου & Παρασκευή 7 Απριλίου

στις 20.00

στο

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα

Ζ .  Πηγής  95-97 & Ισαύρων

ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

εργαστήρι για τους δραπέτες του πραγματικού


Προβολή ταινίας & bar

Θα ακολουθήσει συζήτηση
για την ταινία με μπυράκια και ποτάκια. Σας περιμένουμε να περάσουμε
καλά και να ανταλλάξουμε σκεπτικά για την ταινία (και όχι μόνο).

Κυριακή 19 Μαρτίου

στις 19.30

στο

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα

Ζ .  Πηγής  95-97 & Ισαύρων

Αναρχική Φεμινιστική Συλλογικότητα aqua-tofana