https://femkomunite.espivblogs.net/
Η Fem Komunite είναι μια γυναικεία, φεμινιστική ομάδα που δημιουργήθηκετον Γενάρη του 2022 στην Αθήνα. Είμαστε γυναίκες, εργαζόμενες,φοιτήτριες που συναντηθήκαμε και πολιτικοποιούμαστε εντός του ευρύτερουανταγωνιστικού κινήματος σε γυναικείες και μικτές ομάδες με ποικίλεςπολιτικές καταβολές, αλλά και με κοινή ανάγκη την από τα κάτωφεμινιστική παρέμβαση. Η fem komunite αποτελεί ένα οριζόντιο,αυτοοργανωμένο πολιτικό εγχείρημα.Η κοινωνική μας θέση σε συνδυασμό με τις πολιτικές μας ρίζες, μαςοδηγούν σε έναν φεμινιστικό αγώνα αναπόσπαστο από τον αγώνα ενάντια στονκαπιταλισμό σαν σύστημα εκμετάλλευσης, ενάντια στον φασισμό και ενάντιαστο ίδιο το κράτος ως μηχανισμό διαμεσολάβησης και πειθάρχησης τωνσωμάτων μας. Την ίδια στιγμή, αναγνωρίζουμε ότι η πραγματικότητά μαςαρθρώνεται μέσα από καταπιέσεις και επιβεβλημένες ταυτότητες, όπως είναιτο φύλο, η εθνότητα, η τάξη, η σεξουαλικότητα κλπ. Είμαστε εργαζόμενεςγυναίκες, μη ετεροκανονικές, μετανάστριες δεύτερης γενιάς, πουεπιδιώκουν μια πολιτική, η οποία αναγνωρίζει και συνθέτει όλες αυτές τιςκαταπιέσεις.Η προσωπική εμπειρία της καθεμίας αποτελεί ένα κεντρικό εργαλείο τηςομάδας. Το βίωμα είναι ο πιο άμεσος τρόπος κατανόησης των καταπιέσεωνπου δεχόμαστε, ενώ η συλλογικοποίησή του συνιστά ένα τεράστιο πολιτικόζητούμενο. Μετασχηματίζοντας την εμπειρία από ατομική κατάθεση σεσυλλογική πολιτική πρακτική κατανοούμε βαθύτερα τις κοινές πτυχές τωνζωών μας εντός της πατριαρχίας και δημιουργούμε νέα εργαλεία συλλογικήςφεμινιστικής δράσης. Ανάγουμε έμπρακτα το προσωπικό σε πολιτικό καικυρίως, χτίζουμε ουσιαστικές σχέσεις, αντλώντας τη δύναμή μας η μία απότην άλλη.Γιατί Fem και γιατί Komunite; ή αλλιώς γιατί φεμινιστική και γιατίκοινότητα;Πιστεύουμε ότι η πολιτική κατηγορία “γυναίκα” παραμένει ένα ριζοσπαστικόπεδίο διεκδίκησης στην ελληνική κοινωνία του σήμερα, στην οποίαερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωπες με την έμφυλη βία και την διάχυτηκουλτούρα του βιασμού σε κάθε κοινωνικό πεδίο που υπάρχουμε. Ως γυναικεςκαλούμαστε να μην αντιμιλάμε, να μην προκαλούμε με το ντύσιμο μας, ναείμαστε όμορφες και σέξι, να μην εκφράζουμε την σεξουαλικότητα μας όπωςκαι όπου εμείς θέλουμε, και εννοείται είναι δική μας υποχρέωση ναεπωμιστούμε όλο το βάρος της φροντίδας, είτε στην οικογένεια, είτε στησχέση. Οι πειθαρχήσεις αυτές σε συνδυασμό με το κεντρικό φεμινιστικόσύνθημα από τα μακρινά ‘60ς μέχρι το τωρινό 2022, “στο σώμα μου κουμάντοκάνω μόνο εγώ”, το οποίο θεωρούμε ακόμη επίκαιρο, συνοδεύουν και ταεργαλεία ανάλυσης μας. Έτσι, πέρα από την αναγνώριση των επιβεβλημένωνγυναικείων ρόλων-πειθαρχήσεων, στοχεύουμε και στην αποδόμηση τους, όπουκρίνεται απαραίτητο, καθώς και στην ίδια την ερμηνεία της χρησιμότηταςτους στην καπιταλιστική συνθήκη.Ακόμη, θέλουμε ο φεμινισμός, πέρα από διακηρυκτικό εργαλείο, να αποκτάυλική και καθημερινή βάση με τη μορφή κοινοτήτων. Θέλουμε να συζητάμεκαι να συνδιαμορφώνουμε, δομώντας σχέσεις κατανόησης και σεβασμού,αναγνωρίζοντας τα όρια η μία της άλλης, φροντίζοντας βιώματα, με σκοπότη σύνθεση πολιτικών θέσεων που εκκινούν από τις ανάγκες μας. Ωςκοινότητα, αντιλαμβανόμαστε φυσικούς χώρους και κοινωνικά δίκτυα πουλειτουργούν σαν έμπρακτα αντιπαραδείγματα στην κυρίαρχη λογικήαναπαραγωγής των σχέσεων. Τόπους όπου θα ικανοποιείται η ανάγκη μας γιαορατότητα, ενδυνάμωση, συμπερίληψη και ασφαλείς χώρους κοινωνικήςαναπαραγωγής. Τόπους αναγκαίους για την καθημερινή μας επιβίωση, τόσοσυναισθηματικά, όσο και υλικά, στη βάση των κοινών ταξικών μαςσυμφερόντων.Τον τελευταίο καιρό αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη ενός ιδιαίτερου“μομέντουμ”. Η συζήτηση γύρω από την έμφυλη βία κερδίζει έδαφος σε έναευρύ πεδίο, από τον δημόσιο λόγο και τα σόσιαλ μίντια μέχρι τιςδικαστικές αίθουσες ενώ ένα πιο στρατευμευμένο φεμινιστικό λεξιλόγιο(παραβίαση, γυναικοκτονία) αποκτά όλο και εκτενέστερη αναγνώριση καιχρήση. Τα παραπάνω παραδείγματα, χωρίς να είναι τα μοναδικά, σκιαγραφούνένα ολόκληρο φάσμα κοινωνικής και θεσμικής ανακίνησης των έμφυλωνζητημάτων, που μας αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα. Αφενός , αναγνωρίζουμετην χρησιμότητα που έχει η κοινωνικοποίηση φεμινιστικών όρων σε ένα ευρύκομμάτι του κοινωνικού σώματος Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε, όπως ακριβώςπεριμέναμε, πως ο διαμεσολαβημένος από το κράτος και τα ΜΜΕ λόγος γιατην έμφυλη βία αποπολιτικοποιεί και ανάγει το κάθε περιστατικό στησφαίρα του ατόμου.Έτσι, κάθε καταγγελία που βγαίνει στο δημόσιο λόγο καιαφορά κυρίως, δημόσια πρόσωπα, συζητιέται σαν ένα προσωποκεντρικόγεγονός, όπου οι θύτες δεν είναι κοινωνικά προϊόντα της πατριαρχίας.Ταυτόχρονα, χτίζει μύθους και παραμύθια για καλούς και κακούς , τρελούςκαι παθιασμένους από έρωτα, συντηρώντας τον μηχανισμό που παράγειυποτιμήσεις και αφήνοντας τα φτωχά και αόρατα σώματα στο περιθώριο,διευρύνοντας του ταξικούς διαχωρισμούς.Εμείς, γνωρίζουμε πως η αλλαγήτων κοινωνικών συσχετισμών, άρα και η έμφυλη θέση μας στην ελληνικήκοινωνία, είναι μια σύνθετη, ανταγωνιστική διεργασία που θέλουμε νααρχίζει από εμάς, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε διαμετρικά αντίθετες σεκάθε μορφή διαμεσολάβησης και εργαλειοποίησης των φεμινιστικών μαςλόγων. Σαν ένα πρώτο βήμα λοιπόν, βλέπουμε τη επικαιροποίηση τουφεμινιστικού μας λόγου, και την διάχυση του σε όλο και περισσότερασυμμαχικά αυτιά, καθώς και τη συνάντηση μας με όλες αυτές πουμοιραζόμαστε τους ίδιος εχθρούς και τις ίδιες ανάγκες.Επιπλέον, η ατζέντα μας στο σήμερα, δεν θα μπορούσε να μείνει αλώβητηαπό το μοτίβο αλλεπάλληλων κρίσεων, που εκφράζονται με μορφέςυγειονομικών, ενεργειακών, επισιτιστικών, πολεμικών και ουσιαστικάαποτελούν στάδια και εντάσεις μιας συνεχούς καπιταλιστικής αναδιάρθρωσηςπου μας αγγίζει όλες και όλα μας. Λόγω της έμφυλης και κοινωνικής μαςθέσης, δε γίνεται να παραβλέψουμε σα πεδίο ανάλυσης, την περαιτέρωεντατικοποίηση και πειθάρχηση που θα κληθούν να βάλουν πλάτη οι μανάδεςτης εργατικής τάξης τόσο μέσω της οικιακής εργασίας τους, όσο και τηςίδιας της περιφρούρησης των εθνικών αξιών αυτού του τόπου, εν μέσωπολεμικών ‘αναγκαιοτήτων’. Ταυτόχρονα η συνεχιζόμενη φτωχοποίηση καιεπισφάλεια που βιώνουμε εργασιακά και κοινωνικά, οι υγειονομικοίδιαχωρισμοί που μας επιβάλλονται, καθώς και οι πολεμικές σειρήνες, με τοελληνικό κράτος να σπεύδει να σταθεί “στο πλευρό των συμμάχων του” ώστενα ισχυροποιήσει τη θέση του στο πεδίο των διακρατικών ανταγωνισμών,αποτελούν διαφορετικές όψεις των κοινών μας εχθρών στο σήμερα και στοαύριο.ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΘΕΣΜΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ.