Ποιος ενδιαφέρεται για τα βιβλία σήμερα; Ποια νοιάζεται για τις βιβλιοθήκες την εποχή της απεριόριστης πρόσβασης σε ηλεκτρονικές πληροφορίες; Ποιοι και ποιες μεριμνούν για την συστηματική συλλογή, ταξινόμηση και ελεύθερη διάθεσή τους, όταν οι χρόνοι και οι τρόποι της ανάγνωσης παραδίνονται άνευ όρων στις ευκολίες και τη σαγήνη της ψηφιακότητας; Μα φυσικά πολλοί και πολλές, μεταξύ των οποίων, και εμείς! Όσοι και όσες συμμετέχουμε στο εγχείρημα της αυτοδιαχειριζόμενης βιβλιοθήκης στο στέκι πέρασμα.
Για την ακρίβεια, για εμάς, οι βιβλιοθήκες, μακράν του να αποτελούν γραφικά απομεινάρια μιας άλλης εποχής ή μια, άνευ ιδιαίτερου νοήματος, συσσώρευση χαρτούρας, συνιστούν όντα αινιγματικά και περίπλοκα. Και ως τέτοια, έχουν ανάγκες εξίσου ποικίλες και ιδιαίτερες. Δυστυχώς, κάποιες από αυτές τις ανάγκες, στην εποχή και στην κοινωνία που ζούμε, μεταφράζονται και σε χρηματικές. Κι επειδή δε σκοπεύουμε να ακολουθήσουμε τα κυρίαρχα ήθη για την κάλυψη αυτών των αναγκών (βλ. κοινωφελή ιδρύματα κάθε είδους, ευρωπαϊκά και άλλα προγράμματα, επίσης κάθε είδους, ή πιο απλά το 1 εκατομμύριο δολάρια από το ίδρυμα Bill and Melinda Gates της βιβλιοθήκης της Βέροιας), αποφασίσαμε να στραφούμε στην πλέον αρμόζουσα λύση για έναν αυτοδιαχειριζόμενο χώρο, δηλαδή στην αυτοχρηματοδότηση.
Για την ευόδωση αυτού ακριβώς του σκοπού, διοργανώνουμε την Παρασκευή 24/11 μια βραδιά ηλεκτρονικού ηχόλουτρου, την οποία θα ακολουθήσει ένα DJ Set Post-Punk/ Dark Wave. Μέρος των εσόδων θα διατεθεί για την απόκτηση του σκοτεινού αντικείμενου του -βιβλιοθηκονομικού- μας πόθου: ενός αφυγραντήρα.
Μια μικρή πράξη γεμάτη νόημα για την επόμενη Παρασκευή· Dry ποτά για την αγορά αφυγραντήρα και κοντά στα τρεις χιλιάδες βιβλία διαθέσιμα προς δανεισμό. Σας περιμένουμε όλους και όλες εκεί!
Ακολουθεί σημείωμα των υπεύθυνων για την παραγωγή του ηχόλουτρου της Παρασκευής.
***
Ως γνωστόν, οι experimental, noiz, avant grade μουσικοί είναι πλάσματα βαθιά εγωιστικά, ανταγωνιστικά, στριμμένα και παντελώς ανίκανα για ανθρώπινη συνεργασία. Μοιάζουν με άλλα λόγια σαν το ύστατο επίτευγμα του νεοφιλελευθερισμού(1). Αντίθετα με τις παλιές μέρες, όταν συνήθως αν ήθελες να παίξεις μουσική, έπρεπε να χρησιμοποιήσεις το παραδοσιακό όχημα του γκρουπ, κάτι που σε ανάγκαζε να συνδιαλλαγείς με ένα σωρό ανθρώπους, από την κόλαση των ντράμερ και το ναρκισσισμό των τραγουδιστών, στα καπρίτσια των κιθαρωδών ή ακόμα χειρότερα, στον κυνικό πεσιμισμό του απανταχού παρόν μπασίστα (2), πλέον με τη διάδοση της τεχνολογίας, ο καθένας μπορεί να κάνει μουσική μόνος του. Απομονωμένος στο δωμάτιό του, μη συνδιαλεγόμενος παρά με τις αντηχήσεις του εγώ του.
Παράλληλα, ελλείψει μιας σκηνής συνεργασίας, όπως π.χ. αυτής του πανκ και με δεδομένη την, ας μιλήσουμε επιτέλους ειλικρινά, κάκιστη ποιότητα των περισσότερων “πειραματικών” πονημάτων, πολύ συχνά, οι εν λόγω μουσικοί αναγκάζονται να ντύσουν με ένα καλλιτεχνικό, βαθυστόχαστο μανδύα τις ασημαντότητές τους. Έτσι, πολύ συχνά καταφεύγουν στις γκαλερί, τους κιουρέητορ, το κονσέπτιουαλ και λοιπές καλπιές, για να καταφέρουν να προωθήσουν το προϊόν τους. Και φυσικά, ο καλλιτεχνικός κόσμος είναι ένας κόσμος λυσσαλέου ανταγωνισμού, όπου σε αντίθεση με άλλους τομείς της αγοράς, το επίδικο δεν είναι ο ανταγωνισμός των προϊόντων, αλλά των ίδιων των ανθρώπων-ως-προϊόντα. Με άλλα λόγια, οι καλλιτέχνες εμπορεύονται το σύνολο του εαυτού τους, συχνά πυκνά δε στις περφόρμανς τους, ξεγυμνώνονται και επιδεικνύουν τα καλλίπυγα ή και στραβοχυμένα σαρκία τους.
Το περιβάλλον που κινούνται οπότε οι εν λόγω μουσικοί είναι εξόχως τοξικό. Βρίθει λυκοφιλιών, πισώπλατων χτυπημάτων, κωλοπαιδισμών και ανεξέλεγκτης εγωπάθειας. Ίσως γι’ αυτό, δυο δεκαετίες και βάλε πειραματικής σκηνής στην ελλάδα, δεν κατόρθωσαν να παράξουν ούτε ένα αυτοδιαχειριζόμενο μέρος για λάιβ ή περισσότερα του ενός συνεργατικά στούντιο, την ίδια ώρα που η σκηνή του πανκ είχε και έχει ένα σεβαστό αριθμό από δαύτα.
Παρόλα αυτά, και συγχωρέστε μας την προσφυγή σε αβάσταχτες κοινοτοπίες, δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Κάποιοι είμαστε, θέλουμε να πιστεύουμε, μάλλον συμπαθητικοί, βοηθάμε η μια τον άλλον, φρίττουμε με τους απανταχού παρόντες νεοφιλελέρες γουοναμπίδες, τείνουμε μια χείρα και όχι έναν αγκώνα, κοντολογίς, εντάξει δεν είμαστε και τόσο χάλια. Έλα όμως που, αν και χίλιες φορές καλύτερα να σου βγει το όνομα παρά το μάτι, αυτή η βρωμερή φήμη πλανιέται από πάνω μας σαν τοξικό σύννεφο.
Αποφασίσαμε το λοιπόν, να δείξουμε και εμείς την κοινωνική μας ευαισθησία. Εδώ το κάνει ο σκάι, για να μην πούμε και για την ελληνική κυβέρνηση που αφότου πουλάει βόμβες στους σαουδάραβες για να διαμελίσουν μερικούς χιλιάδες ακόμη στην υεμένη, δεν έχει κανένα ηθικό πρόβλημα να πουλάει κοινωνική ευαισθησία για τους πρόσφυγες πολέμου, αυτός ο κόσμος θάνατος, πραγματικά, με άλλα λόγια και για να μην παρασυρόμαστε, ένα σωρό ζωικά κατακάθια ξεπλένουν την εικόνα τους με φτηνά τρυκ, εμείς που όπως είπαμε δεν είμαστε και οι χειρότεροι, γιατί όχι;
Οπότε:
Παρασκευή 24 Νοέμβρη, ώρα εννιά, βραδινή.
Βραδιά ηλεκτρονικού ηχόλουτρου, οικονομικής ενίσχυσης της Ομάδας Βιβλιοθήκης στο στέκι Πέρασμα.
Συναυλία με
grim machine (https://soundcloud.com/grim_machine)
ps stamps back (https://soundcloud.com/ps-stamps-back)
(https://psstampsback.bandcamp.com/)
dE (https://soundcloud.com/de-01)
aniado (file not found)
Θα ακολουθήσει post punk, dark wave dj set απο τον κύριο Zen.
Στο στέκι Πέρασμα, Ζωοδόχου Πηγής και Ισαύρων.
Είσοδος: από την πόρτα