ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Μια ακόμα πολεμική επιχείρηση του ελληνικού κράτους, καταδικασμένη να αποτύχει
Στις 27 Μαΐου, στην Αλεξανδρούπολη, δικάζεται ο σύντροφος Νίκος Χαραλαμπόπουλος, μέλος της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης και της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων. Σε αυτή τη δίκη επιχειρείται να καταδικαστεί, μέσα από μία σύνθετη, ύπουλη και μεθοδευμένη δίωξη των στρατιωτικών και δικαστικών μηχανισμών, το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος, το αντιπολεμικό κίνημα μέσα κι έξω από το Στρατό και η πολύμορφη και πολύχρονη δράση των στρατευμένων που αντιστέκονται στην πολεμική μηχανή του ελληνικού κράτους. Σε αυτή τη δίκη, οι κρατικοί μηχανισμοί επιχειρούν, ακόμη μια φορά, να κλείσει όσους λογαριασμούς μπορεί με ένα από τα μαχητικά κομμάτια του αντιπολεμικού-διεθνιστικού κινήματος. Ώστε, λοιπόν, η δίκη αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμα επεισόδιο της πολεμικής προετοιμασίας του ελληνικού κράτους και των μηχανισμών ασφαλείας και άμυνας, απέναντι στους «εξωτερικούς» και «εσωτερικούς» εχθρούς του· μια ακόμα επιχείρηση μεταφοράς του διακρατικού πεδίου του πολέμου, πρώτα στο κοινωνικό και μετά στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Το χρονικό μιας δίωξης και η κρατική μεθόδευση
Τον Αύγουστο του 2019, στέλνεται ειδοποίηση από το Α.Τ. Ομόνοιας, να παρουσιαστεί ο σύντροφος για «υπόθεση» που τον αφορά. Στην επικοινωνία με τον αξιωματικό που έχει αναλάβει την υπόθεση, ενημερωνόμαστε ότι αφορά μήνυση πρώην διοικητή στρατοπέδου στην Αλεξανδρούπολη, με την κατηγορία της «συκοφαντικής δυσφήμισης κατ’ εξακολούθηση». Η μήνυση αφορά δημοσιευμένες καταγγελίες στο blog που φιλοξενούσε την Επιτροπή Αλληλεγγύη Στρατευμένων, το Δίκτυο Σπάρτακος και την Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, για τον αξιωματικό. Καταγγελίες που έγιναν το καλοκαίρι του 2014 και την άνοιξη του ’18, από διαφορετικούς ανθρώπους, με παρόμοιο περιεχόμενο, χωρίς οι καταγγέλλοντες να γνωρίζονται μεταξύ τους ή να τους συνδέει κάποια άλλη σχέση πέρα από το γεγονός ότι απευθύνθηκαν στην Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων για να δικαιωθούν.
Η καταγγελία του 2014, για την οποία ο εν λόγω διοικητής είχε περάσει από στρατοδικείο, αφορούσε παραβίαση στοιχειωδών συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του ανθρώπου, συγκεκριμένα μιας γυναίκας. Τον Μάρτη του 2018, οι καταγγελίες των στρατευμένων αφορούν βίαιη καταπάτηση δικαιωμάτων από έναν διοικητή που φέρεται ως σατράπης, γνωρίζει ότι παραβιάζει τους κανονισμούς, αλλά επιδιώκει την υποταγή των υφισταμένων του. Αυτή τη φορά, όμως, δεν αναφέρεται καν το όνομα του στην επιστολή καταγγελίας που δημοσιοποιείται, αφού ήδη από το 2015 έχει αποφασιστεί συλλογικά ότι, για εμάς, δεν έχει σημασία η δημοσιοποίηση ονομάτων αλλά η λειτουργία, που επιλέγεται και τελειοποιείται από το σύνολο του μηχανισμού. Είναι εμπεδωμένη δε στο σύνολο των αξιωματικών και των υψηλόβαθμων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων. Για τον αξιωματικό που καταθέτει τη μήνυση καμιά σημασία δεν έχουν αυτά. Ούτε. Φυσικά, η «θιγμένη τιμή και αξιοπρέπειά του», όπως ισχυρίζεται. Σημασία έχει η προσπάθεια παροχής υπηρεσιών στους κύκλους της στρατιωτικής ιεραρχίας και τα προνόμια καριέρας και αναγνώρισης που προκύπτουν από αυτές.
Το ελληνικό κράτος μέσω του «σεσημασμένου» Α.Τ. Ομόνοιας και του Α.Τ. Αλεξανδρούπολης, σκόπιμα παρεμπόδισαν τον σύντροφο προκειμένου να καταθέσει έγγραφες εξηγήσεις. Με μεθοδεύσεις, που αφήνουν ανοιχτά ερωτήματα για μια στημένη ολομέτωπη επίθεση, η Εισαγγελία σε χρόνο ρεκόρ αποστέλλει κλητήριο θέσπισμα προκειμένου να εμφανιστεί στο δικαστήριο της Αλεξανδρούπολης στις 21/11/19. Η κατάσταση που διαμορφώνεται φανερώνει τεράστια αγωνία ενός μέρους του κρατικού μηχανισμού να εξελιχθεί η δίκη, συνοπτικά, σύντομα και προαποφασισμένα, σε μια σιωπηλή καταδίκη με κάθε τρόπο. Βασικό ρόλο, σε αυτό, προφανώς έπαιξε η μεθόδευση να εμφανίζεται μια υπόθεση χωρίς να καν να φαίνεται ότι ο κατηγορούμενος έχει απολογηθεί και μάλιστα σε ημερομηνίες που σπάνε κάθε ρεκόρ εγρήγορσης της ελληνικής δικαιοσύνης.
Όσο πιο μακριά και πιο κρυφά η δίκη..
Με λίγα λόγια, θέλουν να δικάσουν τον σύντροφο χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, προσπαθώντας να εμποδίσουν το αντιπολεμικό κίνημα να εκδηλώσει την πάγια αλληλεγγύη του, έχοντας του στερήσει το δικαίωμα να καταθέσει, καλύπτοντας αυτή τη δικαστική επίθεση με τη μορφή των «προσωπικών διαφορών». Προφανώς δεν πιστεύουμε ότι πρόκειται για μια σειρά από ατυχείς συμπτώσεις όπως γνωρίζουμε πολύ καλά πως η δράση μας ενοχλεί. Δεν είναι ασήμαντα τα κίνητρά τους: Δισεκατομμύρια εξοπλισμών σε μια κοινωνία που στοιβάζει σε ράντζα διασωληνωμένους ετοιμοθάνατους και ωθεί στη φτώχεια χιλιάδες ανθρώπους με επιδόματα πείνας. Το ναυάγιο της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, η fast–track επέκταση του κρατικού ελέγχου στις ζωές μας, η απανθρωπιά της πολεμικής διαχείρισης των μεταναστών/στριών. Δεκάδες αυτοκτονίες μέσα στα στρατόπεδα και μάλιστα τουλάχιστον τρεις θάνατοι στρατευμένων μέσα σε διάστημα μόλις ενός μήνα. Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και εξόντωση φαντάρων, ψυχική και σωματική, για να εκπαιδευτούν μαζί με τον ελληνικό στρατό μισθοφόροι δολοφόνοι σε διάφορα μέρη της υφηλίου, μεταξύ αυτών και ο ισραηλινός στρατός που εκτελεί άλλο ένα έγκλημα στην Παλαιστίνη, ή το διαβόητο λιβυκό λιμενικό που πνίγει μετανάστες/στριες στη Μεσόγειο, όπως η Frontex και το ελληνικό λιμενικό στο Αιγαίο. Προμήθειες όπλων σε κράτη όπως η Σαουδική Αραβία, και νέα κοινά επιθετικά σχέδια με οργανισμούς-εγκληματίες, όπως το ΝΑΤΟ και ο Ευρωστρατός. Νέα σχέδια για στρατιωτικές αποστολές καινούριων μισθοφόρων, στο Μάλι και ξανά στα Βαλκάνια, στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, όπως στη Λιβύη το 2011, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και αλλού. Ο κατάλογος των εγκλημάτων που θέλει να θάψει το ελληνικό κράτος, με πώληση «εθνικού συμφέροντος» και απειλές, δεν έχει τελειωμό.
Μπορεί ο κρατικός μηχανισμός να θεωρεί ότι η Αλεξανδρούπολη είναι ένα άγνωστο μέρος για μας αλλά του υπενθυμίζουμε ότι έχουμε λάβει εκατοντάδες χιλιάδες γράμματα από τους στρατευμένους της περιοχής. Έχουμε αναλάβει την ευθύνη να υποστηρίξουμε, μέσω της δημοσιοποίησης των καταγγελιών τους, χιλιάδες στρατευμένους που βιώνουν τις κακουχίες της θητείας, τα καψόνια που παραβιάζουν ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα, ακόμα κι ως το έσχατο σημείο της εξώθησης νέων ανθρώπων στην αυτοκτονία. Έχουμε πάρει την απόφαση να σταθούμε από τη μεριά των καταπιεσμένων που αρνούνται πια να γίνουν εξαρτήματα στους φονικούς σχεδιασμούς τους, να κυνηγούν μετανάστες, να εκπαιδεύονται για καταστολή πλήθους, να κάνουν τις γλάστρες και τους δούλους υπηρεσίας δίπλα στα καινούρια οπλικά τους συστήματα. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε όσο υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη και υψώνουν το ανάστημά τους.
Η άθλια και γνώριμη κρατική τρομοκρατία
Αυτή η ιστορία δεν είναι καινούρια. Έχει παρελθόν. Κάθε φορά που γινόμαστε δυσάρεστοι, δεχόμαστε «επισκέψεις». Είκοσι χρόνια πριν, «άγνωστοι» τοποθέτησαν χειροβομβίδα στο αυτοκίνητο μέλους μας, μετά από την αποκάλυψη στοιχείων για την τεράστια διάδοση των ναρκωτικών στο στρατό και τις αιτίες της. Τα ανώνυμα απειλητικά τηλεφωνήματα, οι «επώνυμες προειδοποιήσεις», ακόμη και από βαθμοφόρους που μας αποκαλύπτουν τα στοιχεία τους, αποτελούν μερικές μόνο από αυτές. Το ελληνικό κράτος, εξάλλου, πιστεύει πως έχει εξελίξει με επιτυχία και έχει γενικεύσει αυτές τις, λιγότερο ή περισσότερο, απροκάλυπτες και βίαιες πρακτικές: Απαγωγές αγωνιστών και αγωνιστριών, καταδίκες χωρίς στοιχεία και με στημένα κατηγορητήρια, πολυετείς εκδικητικές φυλακίσεις σχεδόν χωρίς στοιχεία, καταστολή και προσαγωγές, αστυνομική βία σε εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους και αναίτιος εγκλεισμός προσφύγων σε άθλιες δομές υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής, δικαστικό και αστυνομικό χάιδεμα σε φασιστικές και μεταφασιστικές ορδές μπράβων και βαστάζων ντόπιων και ευρύτερων επιχειρηματικών και πολιτικών σχεδίων.
Η παρούσα υπόθεση δεν συνιστά παρά μία ακόμη προσπάθεια φίμωσης ενός μαχητικού και ανυποχώρητου τμήματος του αντιπολεμικού κινήματος, μια ακόμα απόπειρα εξουδετέρωσης όσων αντιστέκονται. Άλλωστε, ουδεμία σημασία έχει γι’ αυτούς το πρόσωπο που θα διωχθεί. Υπηρεσίες και αστυνομικοί μηχανισμοί, δρώντας υπό τις εντολές της εκάστοτε κυβέρνησης ως βαθύ και «χωρίς νομικά βαρίδια» κράτος, επιχειρούν κάθε φορά να μας τρομοκρατήσουν. Η ατομική δικαστική εξόντωση των μελών μας -παραγνωρίζοντας ότι η δράση μας είναι καθαρά συλλογική- έχει γίνει κάτι σαν αθλοπαιδιά για τα επιτελεία του ελληνικού στρατού, την ίδια στιγμή που προωθούν τις σκληρότερες αναδιαρθρώσεις μέσα στον στρατό και προσπαθούν να μετατρέψουν την κοινωνία σε μιλιταριστικό όχλο που χειροκροτεί Rafale και φρεγάτες, δίνοντας τη συγκατάθεσή της στις βαρβαρότητές τους.
Κάνουμε ξεκάθαρο ότι ήδη η αλληλεγγύη των στρατευμένων, των οικογενειών τους, των φοιτητικών συλλόγων, πληθώρα σωματείων, συλλογικοτήτων και κοινωνικών πρωτοβουλιών μας δίνει κουράγιο για αυτές και τις επόμενες μέρες. Αν πιστεύουν, οι διώκτες μας, ότι το δικαστήριο στην Αλεξανδρούπολη θα είναι ένας ήσυχος περίπατος για όσους οργάνωσαν και μεθόδευσαν αυτή την επιχείρηση, ας ετοιμαστούν να καταλάβουν τι ακριβώς κάνουν και δηλώνουν χιλιάδες φαντάροι στα στρατόπεδα της περιοχής εδώ και τρεις δεκαετίες, ποιους ακριβώς διώκουν και ποια πραγματικά γνώμη έχει η πλειοψηφία της κοινωνίας για τα σχέδιά τους. Οι χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, μέλη της ιστορικής πορείας της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης και της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων, οι χιλιάδες παλιοί και νέοι στρατευμένοι που έδωσαν και δίνουν αγώνες μαζί με το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος, είναι εδώ για να τους κάνουν να καταλάβουν ότι αυτοί θα έπρεπε να αγωνιούν και όχι εμείς.
Από πλευράς μας δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε ακόμα πιο αποφασιστικά και ότι θα δούμε όλη την κοινωνία να παίρνει τελικά θέση σε αυτό το «θερμό επεισόδιο» που προσπαθούν να στήσουν στην πλάτη μας.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
